Van de week was mijn dochter jarig, ze is alweer drieëntwintig jaar geworden. How time flies! Tijdens haar verjaardagsdiner hadden we een mooi gesprek over opvoeding. Doordat zij en haar broer nu allebei (soort van) volwassen zijn, kijken zij met een andere bril naar de manier waarop zij werden opgevoed. “Hoe zat het ook alweer met regels en afspraken, mam?”
Het verschil tussen een regel en een afspraak lijkt lastig, maar is heel snel duidelijk te maken: met een regel hoef je het niet per se eens te zijn, met een afspraak wel. De lijst met regels in ons huis was dus zeer overzichtelijk en begon met: Je doet elkaar geen pijn. Waren de kinderen het eens met die regel? Nuh… Mijn zoon vond het namelijk fantastisch om eens even lekker aan dat lange haar van z’n zus te trekken en dochterlief kon het af en toe niet nalaten om haar broer te mishandelen. Wisten ze dat ze daarna straf zouden krijgen? Zeker wel. Altijd. Zonder uitzondering. Regels werden dan ook NIET in overleg met de kinderen gemaakt, daar waren wij als ouders verantwoordelijk voor. In dat opzicht is single ouderschap een zegen… mijn huis, mijn regels!
Afspraken zijn anders. Die worden in samenspraak met alle betrokkenen gemaakt. Hier is dus ruimte voor overleg. Wie doet wat en wanneer? Enkele voorbeelden van afspraken bij ons thuis waren:
- moeder zorgt ervoor dat er eten in huis is en maakt bovendien een maaltijd klaar;
- kinderen nemen de verzamelde trap-zooi dezelfde dag mee naar hun kamer;
- kleren die niet in de wasmand liggen worden niet gewassen;
- schoenen horen in de gang;
- kat krijgt tussen 5 en 6 eten, de ene week door kind 1 en de andere week door kind 2. Ben je niet thuis op dat moment? Dan regel je iemand anders om voor het beest te zorgen;
- hoeveel zakgeld krijgt wie en wanneer? (Tijdens die overleggen werd de politica in mijn dochter geboren..)
Iedereen mocht zijn zegje doen en daarna was een afspraak een afspraak. Mocht ik dus m’n nek breken over de rotzooi op de trap, terwijl ik een kat met een hongerklap probeerde te ontwijken, dan kon ik mijn taken ook ‘vergeten’. “Mam, waarom ben je niet aan het koken?” Zodra zij zich weer herinnerden wat de afspraken waren, ging ik de keuken in. Eerder niet.
De rest van de avond haalden wij herinneringen op. Hoe regels opeens afspraken werden. Hoe schoon de trap naar boven eigenlijk altijd was. Hoe die afspraak over de kat ervoor heeft gezorgd dat zij nu nog steeds hun verantwoordelijkheid nemen.
Wil jij het ook eens hebben over regels en afspraken? Wil jij meer rust en harmonie? Bel gewoon eens voor een kennismakingsgesprek… Je bent altijd welkom.