Afgelopen weekend las ik in de NRC een artikel over jongeren die zich eenzaam, depressief en gespannen voelen. En nee, dat kwam niet uitsluitend door de corona-maatregelen die onze regering voor ons bedacht. Dat was slechts een sterke katalysator die bestaande problemen verergerde en versnelde. ‘Doordat jongeren als gevolg van de maatregelen maandenlang niet naar school gingen, niet konden uitgaan en alleen via het scherm contact hadden met leeftijdsgenoten, misten ze een cruciale fase in hun ontwikkeling.’ En die fase eventjes inhalen… dat is een grote opgave. Zelfs na een jaar zijn veel kinderen blijven steken en zoeken ze hun heil op het internet. En juist dáár ligt de lat hoog. Ze zien uitsluitend de Perfectie en missen het beeld van de, ook maar wat aanrommelende, medepubers.
Stel je voor dat JIJ brugpieper was in 2020. Eindelijk naar de middelbare, nieuwe vrienden maken, groepjes vormen voor topoverleg over het andere geslacht, experimenteren met van alles en nog wat. Niet in 2020 dus, thuiszitten en wegzakken in de stilte en de eenzaamheid. Zeker als je ouders gevoelig waren voor de berichten uit Den Haag, was je kansloos. En zo steeg tussen 2001 en 2021 het percentage jongeren dat druk en stress ervaart van 16 naar 45 procent. Eén op de vijf jongeren zijn zelfs psychisch ongezond te noemen.
Maar had dit kind wél fluitend door het leven gestapt als er geen corona was geweest? Nee. En dan komen we terug bij diezelfde ouders. De lat ligt namelijk behoorlijk hoog. Vanaf jonge leeftijd worden de kuikens gestimuleerd om vooral véél te doen en de beste te zijn. Van baby-yoga tot vioolles, van dagelijkse speelafspraken en huiswerkbegeleiding tot sporten. Het kind moet namelijk sociaal, slim en sterk worden! ‘Een gekmakende ratrace’, zo lees ik in de krant.
Wat is de oplossing? Laten we beginnen met ons kroost eens wat rust te gunnen. Even helemaal niets hoeven! Niet constant sociaal moeten zijn, niet de beste, niet de knapste en ook niet de snelste. Gewoon rondhangen met je BFF, verder niet. Laat ze dus met rust, die pubers! Als ouder van een puber moet je oproepbaar zijn voor je kroost, verder niet. En als ze je dan roepen, neem dan de tijd en luister dan naar hun verhaal. Misschien valt op die manier het tij nog te keren.