Je zal het maar meemaken… Je bent de 50 gepasseerd, je hebt een schitterende carrière en je tweede vrouw is weliswaar jonger dan de eerste maar vertoont toch weer dezelfde nukken als nummer 1. Je kinderen zijn aan de studie en staan liever in de kroeg dan op de tennisbaan met papa. Je vrienden zwoegen dapper verder in hun evenzo zware leven… is dit nu alles??
Een van mijn laatste cliënten kwam op dit punt in zijn leven bij me aan tafel zitten. Zal ik toch nog maar een andere functie accepteren, nog één keer dit kunstje doen bij een andere organisatie? Of kan ik beter vrouw 2 maar meteen afkopen en in m’n eentje verder gaan? Is mijn sociale leven overleden door corona of door een schrijnend gebrek aan interesse van mijn kant? Ik doe m’n werk, hang ’s avonds wat rond op chatsites en leg nog eens een woordje bij WordFeud… en dan is er weer een dag voorbij.
Tip van mij om weer in de versnelling te komen: kijk NIET naar wat je niet wilt maar fantaseer over wat je WEL wilt bereiken. Wil je ontslag nemen bij je huidige baan omdat de sleur je de das omdoet óf omdat je snakt naar opwinding? Wil je weg bij je partner omdat de sfeer thuis dodelijk is óf omdat je je wilt verheugen op het moment dat je ‘s avonds thuiskomt? Pas als je exact weet hoe je het hebben wil, kan je pas bepalen wat de opties zijn. En dan is alleen nog de vraag: wat geeft meer energie? Vertrekken omdat je naar iets beters verlangt of blijven omdat je geen zin hebt in gezeik? Of misschien toch blijven waar je bent, maar de keuze maken om er écht iets van te maken?
Jouw leven en jouw keuze. Wil je sparren? Laat het me weten.